اثبات (منطق)اثبات در منطق به معنای معلوم نمودن درستی قضیه یا حکم به اتصاف چیزی به چیز دیگر کردن است. ۱ - معانی اثبات۱- چیزی را با دلیل و برهان محقّق ساختن، درستی قضیه‌ای را معلوم داشتن. در اساس الاقتباس چنین آمده است: «قیاساتی که در علوم و اثناء محاورات از جهت اثبات و ابطال مطالب ایراد کنند، بیشتر آن بود که از ترتیب‌های مذکور تحریف یافته باشد». «هرگاه که اثبات مطلوب به ابطال نقیضش کنند آن را قیاس خلف خوانند». ۲- حکم به اتصاف چیزی به چیز دیگر کردن، حکم به وجود صفت یا حالت یا فعلی در موضوع کردن. «علم یا تصور تنها است، یعنی تصوری که هیچ حکمی با او نیست، و آنرا تصور ساده می‌نامند، مانند تصور انسان بدون حکمی بر او به نفی یا به اثبات، یا تصوری است که با او حکمی است». [۳]
رازی، قطب‌الدین، شرح شمسیه، ص۴.
«همه عنادها تابع عنادی باشد که میان اثبات و نفی است». ۲ - پانویس
۳ - منبعخوانساری، محمد، فرهنگ اصطلاحات منطقی به انضمام واژه نامه فرانسه و انگلیسی، ص۵. رده‌های این صفحه : احکام حمل | اصطلاحات منطقی
|